🌸 امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام:
اُبذُلْ لِصَدِیقِکَ کُلَّ المَوَدَّةِ ، و لا تَبذُلْ لَهُ کُلَّ الطمأنِینَةِ ، و أعْطِهِ مِن نَفسِکَ کُلَّ المُواساةِ ، و لا تَقُصَّ إلَیهِ بِکُلِّ أسرارِکَ

👌 همه محبّتت را نثار دوستت کن،
اما همه اطمینانت را به پاى او مریز،
هرگونه همدردى و کمک مالى به او بکن، ولى همه اسرارت را با او در میان مگذار
📚 غرر الحکم : 2463

عواقب اصرار بر گناه 

🔸 علامه حسن‌زاده رضوان الله تعالی علیه:
از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است که فرمود: پدرم همواره می‌فرمود : هیچ چیز چون گناه قلب را تباه نمیکند .قلب همچنان بر گناه اصرار ورزد تا اینکه گناه بر آن غالب آید و آن را وارونه کند.
🔹 فیض کاشانی در کتاب وافی در توضیح این حدیث گوید:مراد آن است که گناه همواره بر قلب تاثیر نهاده،حلاوت و صفای آن را زائل میکند تا اینکه آن رویش را به سوی حق و آخرت است،به سوی باطل و دنیا متمایل گرداند .

📚 کتاب توبه بخش ترجمه ص 75

🔸 امام باقر علیه السلام: إنَّ لِلّهِ عز و جل جَنَّةً لا یَدخُلُها إلّا ثَلاثَةٌ: رَجُلٌ حَکَمَ عَلى نَفسِهِ بِالحَقِّ، ورَجُلٌ زارَ أخاهُ المُؤمِنَ فِی اللّهِ، ورَجُلٌ آثَرَ أخاهُ المُؤمِنَ فِی اللّهِ .

🔹 خداوند، بهشتى دارد که جز سه کس، وارد آن نمى‌شود: مردى که علیه خود به حق داورى کند؛ مردى که براى خدا به دیدن برادرش برود، و مردى که به خاطر خدا برادر مؤمنش را بر خویشتن، مقدّم بدارد.

📚 غرر الحکم : ١٣٥٨

#نهج‌_البلاغه

▫️فَاتَّقُوا اللهَ! عِبادَ اللهِ!

🟠«اى بندگان خدا! تقواى الهى پیشه کنید!

✍ تقوا ـ که همان حالت خداترسى باطنى و جهت گیرى معنوى و درونى در مخالفت با گناه و توجّه به طاعت پروردگار است ـ سرچشمه اصلى تمام نیکى ها و خوبى ها است و به همین دلیل، در همه جا، به عنوان مقدمه اى براى سایر توصیه هاى مهم اخلاقى و اجتماعى و دینى، بر آن تأکید مى شود.

📘#خطبه_24

🟢 معنای کَرَم

🔹 استاد گرامی مرحوم علامه طباطبایی (رضوان الله تعالی علیه) کراراً در جلسه درس می‌فرمود: «کرامت»، معادل دقیق فارسی ندارد و برای بیان آن از چند لفظ باید استفاده کرد. آن‌گاه می‌فرمودند: اگر انسان به مقامی برسد که در برابر خدا عبودیت محض پیدا کند و حاضر نباشد در مقابل غیر خدا سر بر زمین بساید می‌توان گفت: به مقام کرامت رسیده است. کلام ایشان را این گونه می‌توان تبیین کرد: انسان هر چه به عبودیّت محض نزدیک‌تر شود، به همان مقدار از هوان و حقارت رهایی پیدا می‌کند و به کرامت می‌رسد. اگر به حد نهایی عبودیت خدا رسید، کاملاً از هوان و حقارت می‌رهد و این، همان کرامت مطلق است و اگر بهره‌ای از عبودیت خدا نداشته باشد، حقیر مطلق است و حظّی از کرامت نمی‌برد. تذکّر: منظور از کرامت مطلق همان اطلاق به لحاظ درجه وجودی انسان است وگرنه کرامت مطلقِ حقیقی، مخصوص خدای سبحان است. قرآن کریم کرامت را صفت برای امور متعددی قرارداده است: «رسول کریم». «لقرءانٌ کریمٌ»، «زروعٍ و مقامٍ کریمٍ»، «زوجٍ کریمٍ»، «رزقٌ کریمٌ»، «أجرٍ کریمٍ»، «کتابٌ کریمٌ»، «مَلَکٌ کریمٌ»، «قولاً کریماً»، «مُدْخَلاً کریماً» و… . خلاصه هیچ موجودی به اندازه خدای سبحان از هوان و حقارت مبرا نیست. از این جهت نه تنها متصف به «کریم» می‌شود: «فإنّ ربی غنیٌّ کریم»، «ما غرّک بربّک الکریم» بلکه به «اکرم» نیز متّصف می‌گردد: «إقرأ و ربّک الأکرم».

📚 ادب فنای مقربان، جلد 1، ص 203