امیرالمؤمنین امام علی ﷺ:
🔹 اَلشَّجَاعَةُ عِزٌّ حَاضِرٌ، اَلْجُبْنُ ذُلٌّ ظَاهِرٌ.

🔸 شجاعت عزّتی است حاضر و آماده، و ترس ذلتی است آشکار.
#غررالحکم ج 1 ص 38

امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام:

‌ «مَنْ صَلَّی الْفَجْرَ ثُمَّ قَرَاَ قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ اِحْدَی عَشْرَةَ مَرَّةً لَمْ یتْبَعْهُ فِی ذَلِک الْیوْمِ ذَنْبٌ وَ اِنْ رَغِمَ اَنْفُ الشَّیطَان‌»

کسی که یازده بار سوره‌ «قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ» را پس از نماز صبح بخواند، در آن‌روز گناهی از او سر نمی‌زند، هر چند بر خلاف میل شیطان باشد.»

🔺️شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص129

#قرآن #احادیث

💠در توصیف معاویه

#امیرالمومنین_علی علیه‌السلام فرمودند:

🌸 وَ اللّهِ مَا مُعَاوِیَةُ بِأَدْهَى مِنِّی، وَ لکِنَّهُ یَغْدِرُ وَ یَفْجُرُ. وَ لَوْ لاَ کَرَاهِیَةُ الْغَدْرِ لَکُنْتُ مِنْ أَدْهَى النَّاسِ، وَ لکِنْ کُلُّ غُدَرَة فُجَرَةٌ، وَ کُلُّ فُجَرَة کُفَرَةٌ.«وَ لِکُلِّ غَادِر لِوَاءٌ یُعْرَفُ بِهِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ».
وَ اللّهِ مَا أُسْتَغْفَلُ بِالْمَکِیدَةِ، وَ لاَ أُسْتَغْمَزُ بِالشَّدِیدَةِ. 🌸

🌿 به خدا سوگند معاویه از من سیاستمدارتر و زیرک تر نیست; ولى او نیرنگ مى زند و مرتکب انواع گناه مى شود سیاستش بى قید و شرط است و هر کار خلافى را براى پیشبرد اهداف سیاسى خود مجاز مى شمرد.
🍀 اگر غدر و خیانت ناپسند نبود من سیاستمدارترین مردم بودم; ولى هر گونه عذر و پیمان شکنى منتهى به فجور و گناه مى شود و هر گناهى سر از کفر در مى آورد همان گونه که رسول خدا فرمود: «هر غدّار و پیمان شکنى روز قیامت پرچم خاصى دارد که به وسیله آن شناخته مى شود و در صحنه محشر رسوا مى گردد ولى به خدا سوگند با اینکه اهل این گونه سیاستها نیستم; ولى با کید و مکر دشمن اغفال نمى شوم و در برابر شداید زانو مى زنم.

📚 نهج‌البلاغه. #خطبه200

💎 محبت به پدر و مادر، راهی ساده تا بهشت

🔻 پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله:

نَظَرُ الْوَلَدِ اِلی والِدَیْهِ حُبّا لَهُما عِبادَةٌ.

❇️ نگاه محبت‌آمیز فرزند به پدر و مادرش، عبادت است.

📚 تحف العقول، ص 46

❇️ حضرت امام کاظم علیه السلام فرمودند:

🔹 إنَّ لِلّهِ عِبادا فِی الأرضِ یَسعَونَ فی حَوائجِ النّاسِ هُمُ الآمِنونَ یَومَ القِیامَةِ؛

🔸 خداوند در زمین بندگانى دارد که براى برآوردن نیازهاى مردم می‌کوشند؛ اینان ایمنى یافتگان روز قیامت‏‌اند.

📚 منبع: وسائل الشیعه ج 11 ص 582، الکافى: ج2، ص197