امام باقر علیه السلام
✓ «کانَ عَلِیٌّ علیه السلام إذا صَلَّى الفَجرَ لَم یَزَل مُعَقِّبا إلى أن تَطلُعَ الشَّمسُ، فَإِذا طَلَعَتِ اجتَمَعَ إلَیهِ الفُقَراءُ وَالمَساکینُ وغَیرُهُم مِنَ النّاسِ، فَیُعَلِّمُهُمُ الفِقهَ وَالقُرآنَ، وکانَ لَهُ وَقتٌ یَقومُ فیهِ مِن مَجلِسِهِ ذلِکَ».
⁙ «هنگامى که على علیه السلام نماز صبح به جا مىآورد، در حال تعقیب نماز بود تا خورشید طلوع مىکرد. هنگام طلوع خورشید، تهى دستان و مستمندان و دیگر قشرهاى مردم، نزد او جمع مىشدند و او به آنان، دین شناسى و قرآن مىآموخت و در ساعتى خاص، از این جلسه برمىخاست».
📚 شرح نهج البلاغه : ج٤ ص١٠٩
امام محمدباقر علیهالسلام
❇️حضرت امام محمدباقر علیهالسلام فرمودند:
🔹 فَیاطوبی لِمَن أَدْرَکَهُ وَ کانَ مِن أنصارِهِ، وَ الوَیلُ کُلُّ الوَیلُ لِمَن خالَفَهُ وَ خالَفَ أَمرَهُ وَ کانَ مِن اعدائِه.
🔸 خوشا به حال آن کس که زمان حضرتش را دریابد و در جمع یاوران او باشد و بدا و بسیار بدا به حال کسی که با او مخالفت و ستیزه کند و از حضرتش فرمان نبرد و در زمره دشمنانش درآید.
📚 منبع: بحارالأنوار، ج ٥٢، ص ٣٤٨.
امام باقر علیه السلام
🔸 امام باقر علیه السلام در مورد آیه شریفه
«وَمَنْ یکْفُرْ بِالْإِیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَهُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِینَ» سوره مائده، آیه 5 فرمودند:
«مراد از ایمان در قرآن کریم، علی بن ابیطالب علیه السلام است، هرکس به ولایت او کافر شود تمام اعمالش نابود میشود»
📗بحارالانوار، ج 35، ص 348
به دنبال راهنما باس
✓ «یَخْرُجُ أحَدُکُم فَراسِخَ فَیَطْلُبُ لِنَفْسِهِ دَلیلاً، و أنتَ بِطُرُقِ السّماءِ أجْهَلُ منکَ بِطُرُقِ الأرضِ، فاطْلُبْ لِنَفْسِکَ دلیلاً».
⁙ «وقتى یکى از شما مىخواهد چند فرسنگ راه بپیماید، براى خود به دنبال راهنما مىگردد؛ و تو به راههاى آسمان نا آشناترى تا به راههاى زمین، پس، براى خود به دنبال راهنما باش».
📚 الکافی
امام باقر علیه السلام
❇️ حضرت امام باقر علیه السلام فرمودند:
🔹 کُلُ عَیْنٍ باکِیَةٌ یَوْمَ القِیامَةِ اِلاّ ثَلاثَ عُیُونٍ: عَیْنٌ سَهَـرَتْ فِى سَبـیلِ اللّه ِ. وَ عَیْنٌ فاضَت مِنْ خَشْیَةِ اللّه ِ. وَ عَیْنٌ غَضَّتْ عَنْ مَحارِمِ اللّهِ
🔸 روز قیامت همه چشم ها گریان است مگر سه چشم: چشمى که در راه خدا بیدار مانده است، چشمى که از خوف خدا گریسته است، چشمى که از محارم الهى فرو بسته شده است.
📚 منبع: معدن الجواهر و ریاضة الخواطر، ص 34