حج آیه ۴۱
🔹 ولِلَّهِ عَاقِبَةُ الْأُمُورِ
🔸 و عاقبت همه کارها فقط در اختیار خداست
🔸 And with Allah rests the outcome of all matters
📗سوره حج، آیه 41
۴فایده و ضرر ترک
🌷 4 فایده #نماز:
🌷 1.ازگناه بازمیدارد:
إِنَّ الصَّلَاةَ تنهی عن الفحشاء والمنکر
🌷 2.دل راآرام میکند:
أَلَا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ (٢٨)رعد
🌷 3.بدیهاراازبین میبرد:
إِنَّ الْحَسَنَاتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئَاتِ(١١٤)هود
🌷 4.انسان رابه یقین میرساند:
وَاعْبُدْ رَبَّکَ حَتَّىٰ یَأْتِیَکَ الْیَقِینُ (٩٩)حجر
🌷 🌷 4 ضررترک #نماز؛
🌷 1.ترک نمار، زندگی راناگوارمیکند:
وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکًا وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَعْمَىٰ (١٢٤)طه
🌷 3.ترک نماز، شیطان رابرمامسلط میکند:36زخرف
وَمَنْ یَعْشُ عَنْ ذِکْرِ الرَّحْمَٰنِ نُقَیِّضْ لَهُ شَیْطَانًا فَهُوَ لَهُ قَرِینٌ
🌷 3.ترک نماز، نشانه ضعف عقل است:
وَإِذَا نَادَیْتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًا ذَٰلِکَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لَا یَعْقِلُونَ (٥٨)مائده
🌷 4.ترک نماز، انسان راجهنمی میکند:
مَا سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ.(٤٢)مدثر.قَالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ
آیت الله بهجت (ره)
🖌 هفت توصیه از آیت الله بهجت برای دفع شّر #جنیان و #طلسمات و همین طور برای جلوگیری از #سحر و #جادو دستورات عامی فرموده اند که به این شرح است :
1⃣ هنگام اذان در جایی که زندگی میکند ، با صوت جهر و آشکار (صدای بلند مثل نماز صبح) اذان بگوید.
2⃣ پس از نماز صبح 50 آیه از قرآن را به صوت جهر و آشکار تلاوت نماید.
3⃣ دو سوره ی معوذتین (فلق و ناس) را بخواند.
4⃣ پیش از خواب 4 قل (یعنی سوره های کافرون ، توحید ، ناس و فلق ) را بخواند.
5⃣ همراه خود (مثلاً در جیبش) قرآن داشته باشد.
6⃣ #آیة_الکرسی را فراوان بخواند و آن را نوشته و در خانه نصب کند.
🖌 دستور فوق بخصوص برای کسی که سحر شده و کسی که مبتلا به چشم زخم است نیز راه گشاست.
7⃣ وی در دستور دیگری فرموده اند که برای دفع چشم زخم و طلسم ، #صدقه دهید و تکرار #معوذتین و تکرار لاحولولاقوةالابالله را انجام دهید .
امام باقر علیه السلام
❇️ حضرت امام باقر علیه السلام فرمودند:
🔹 المؤمنُ أصْلَبُ مِن الجَبلِ، الجَبلُ یُسْتَقَلُّ مِنه، و المؤمنُ لا یُسْتَقَلُّ مِن دِینِه شَیءٌ؛
🔸 مؤمن از کوه سختتر است. از کوه کم مىشود اما از دین مؤمن چیزى کاسته نمىگردد.
📚 منبع: کافی،جلد 2،ص 241،ح 37