🔸قرآن و عترت دو حجت الهی و دو ودیعه و یادگار پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم در میان امّت است. تمسّک به این دو، رمز نجات و وسیله‌ی هدایت بشر است.

🔹قرآن و پیامبر(ص) همچون خورشید می‌درخشند. کسی که رو به خورشید کند، از فروغ و حرارت آن بهره‌مند می‌شود. هر کس از این دو آفتاب جهان افروز رویگردان شود، در ظلمت و حیرت می‌ماند.

🔸گاهی قرآن به ظاهر در دسترس ماست، ولی از حقایق و رهنمودهای آن دوریم. گاهی کتاب خدا در خانه‌ی ماست، اما با آن اُنس نداریم.

🔹آن که در دنیا با خدا و قرآن و حضرت محمد(صلّی الله علیه و آله و سلّم) و اهل بیت(علیهم السّلام) آشنا و مأنوس باشد، در آخرت هم از برکات این معرفت و اُنس بهره‌مند می‌شود، حسابش آسان می‌گردد، از «صراط»، به راحتی می‌گذرد، به شفاعت عترت می‌رسد و مشمول لطف و عنایت پیامبر اکرم(ص) می‌شود.

🔸امّا بیگانگی با قرآن و عترت در دنیا، جدایی از آنان را در آخرت سبب می‌شود.

🔹خوشا به حال آن که از شفاعت قرآن و پیامبر(ص) برخوردار شود، و بدا به حال که آن که قرآن و عترت از او شکایت کند! با خدا و کلام الهی و حبیب خدا و خاندان پاک او دوست و آشنا باشیم تا سعادت اُخروی ما تأمین گردد.

📚 حکمت‌های‌فاطمی، حجت‌الاسلام محدثی