#نهج_البلاغه

▫️أَیُّهَا النَّاسُ، إِنَّ الدُّنْیَا تَغُرُّ الْمُؤَمِّلَ لَهَا وَ الْمُخْلِدَ إِلَیْهَا، وَ لاَ تَنْفَسُ بِمَنْ نَافَسَ فِیهَا، وَ تَغْلِبُ مَنْ غَلَبَ عَلَیْهَا

🔹 اى مردم، دنیا آرزومندان و دل بستگان خود را فریب مى دهد و ارزش و اهمّیّتى براى کسانى که آن را با ارزش بدانند قائل نیست و بر آن کس که بر دنیا پیروز گردد سرانجام چیره خواهد شد»

✍ از آن جا که «حُبّ الدّنیا» ـ مطابق حدیث معروف ـ سرچشمه هرگونه گناه و خطاست، امام(علیه السلام) از حبّ دنیا شروع مى کند. شایان توجّه این که نکوهش از دنیا داران نشده; بلکه سخن از دنیاخواهان و عاشقان و دلبستگان به آن به میان آمده است.زرق و برق دنیا آن چنان دنیاپرستان را مغرور مى سازد که گمان مى کنند همه چیز جاویدان خواهد ماند ; ولى ناگهان مى بینند در یک حادثه ناگوار همه چیز بر باد مى رود ; مثلا محصول صدها سال از امکانات مادى در یک شهر با یک زلزله که گاه ده ثانیه بیش تر به طول نمى انجامد نابود مى شود. آرى، تکانى مى خورند و موقتاً بیدار مى شوند و باز در خواب غفلت فرو مى روند.